بخشش

بخشندگي انتشار بوي خوش بنفشه بر ته كفشي است كه لگد مالش كرده است مارك تواين ما در درون ذهن خود قوانيني وضع ميكنيم كه مردم بايد بر اساس اين قوانين رفتار كنند و هنگامي كه مردم قوانين ما را زير پا مي گذارند از آنها مي رنجيم.رنجش از ديگران به خاطر بي اعتنايي به قوانين شخصي و دروني ما ‏ بي معني و نا موجه است .اكثر ما بر اين اعتقاد رشد مي كنيم كه ميتوان با نبخشيدن ديگران آنها را تنبيه كرد به بيان ديگر ، اگر من تو را نبخشم تو رنج خواهي برد. اما در واقع اين من هستم كه رنج مي برم.وقتي در حال رنجاندن كسي بوديد چشمهاي خود را ببنديد و احساس و جسم خود را وارسي كنيد.آيا رنجاندن ديگران ‏خود شما را ناراحت و رقت انگيز نساخته است؟ ما بايد ياد بگريم كه آدمها كار خود را ميكنند و آگاهي هاي خود را دارند و سرزنشها و تحقير هاي شما هم هيچ اثري ندارد جز اينكه زندگي خود شما را نابود ميكند.سعي نكنيد آدمها را عوض كنيد آيا اگر سيل خانه شما را ببرد مي گوييد: هرگز سيل را نخواهم بخشيد؟ پس چرا انسانها را نمي بخشيد؟ اختيار و كنترل ما بر انسانهاي ديگر بيش از اختياري كه در برابر سيل و بلاياي طبيعي داريم‏‏، نيست. عملكرد جهان هستي بر اساس گناه و سرزنش استوار نيست اين واژه ها را انسانها ساخته اند