مردمان

مردمان مردگانند چون بمیرند بیدار شوند

مولانا

ای کاش کور بودم و این همه نادیدنی نمی دیدم

ای کاش کر بودم و این همه بی حرفی نمی شنیدم

در روزگاران نه چندان دور

مردمان

آب را به روی من بستند

خورشید را زندانی کردند

و

به ستارگان حکم کردند

چشمک به شراره ممنون

و من خندیدم و خندیدم

به مردمان

زیرا که اصل خدا بود و بس

سالها گذشت

به سکوت و تنهایی و محکومیت

در یه روز گرم تابستون

حکمی صادر شد

و مردمان بی خبر از همه جا

دیدند و شنیدند

آب روان

خورشید آزاد

و

چشمک ستارگان را

و از آن زمان

پنج سال گذشت

و هر کس آب درونش را می خورد

و مردمان در هر زمان

قضاوت میکنند و مردمان مردگانند

در جهالت خود باز می میرند

و امروز

باز قضاوت می کنند

و

ای کاش کور بودم و این همه نادیدنی نمی دیدم

ای کاش کر بودم و این همه بی حرفی نمی شنیدم

و باز مردمان را به خدا می سپارم

که او خود عادل و داناست

و هر کس آب درون خود را می خورد

گاه آب ذلال

گاه آب گندیده.