باور می‌کنم

فکر‌می‌کنم یه کمی بزرگ شدم. اون‌قدر بزرگ که دیگه از ترکیدن بادکنک‌های رنگی گریه نکنم. نه که بادکنک‌ها را دوست نداشته باشم برعکس هنوزم ازبادکنک‌های گنده‌ی قرمز ذوق می‌کنم اما اینو فهمیدم که جنس بادکنک‌ها از ترکیدنه و بعدش خندیدن و نه گریه کردن. هنوزم دوست دارم روی بادکنک‌ها چشم‌چشم دو ابرو بکشم و نخش تو دستم و باش بدوم اما اونقدر بزرگ شدم که فهمیدم بادکنک‌ها دوست ندارند تو نخشون باشی ، دوست دارند آزاد باشند حتی به قیمت شکستن سرشون به تیرچراغ برق. اون‌قدر بزرگ شدم که اگه کیک تولدم شکلاتی نبود قهرنکنم و گریه زاری راه نیاندازم. اون‌قدر بزرگ شدم که از دیدن کادوهای تکراری که دوستشون ندارم لب‌و لوچم آویزون نشه. اون‌قدر بزرگ شدم که فهمیدم آرزوکردن موقع فوت کردن شمع کار مسخره‌ایه. آن‌قدر بزرگ شدم که شمع‌های روی کیکم می‌تونه چراغ خونم باشه. اون‌قدر بزرگ شدم که اگه هیچ‌کس سورپرایزم نکرد خودم خودمو سورپرایز کنم. اون‌قدر بزرگ شدم که فهمیدم روز تولد من فقط روز تولد منه. اون‌قدر بزرگ شدم که فهمیدم بهترین کار روز تولد خاموش کردن موبایله برای نشیدن یه مشت حرف و آرزوی تکراری و خوابیدن. اون‌قدر بزرگ شدم که صدبار میل‌باکسمو رفرش نکنم. آن‌قدر بزرگ شدم که منتظر زنگ هیچ پست‌چی نباشم. آن‌قدر بزرگ شدم که باور‌کنم پیر شدی و فراموشی گرفتی. آن‌قدر بزرگ شدم که رویابافی نکنم که چراغ‌ها یکدفعه روشن می‌شوند و من‌وتو اون وسط تانگو می‌رقصیم. آن‌قدر بزرگ شدم که باور‌کنم تصادفا هرسال تولد من، همه خسته و بی‌حوصله‌اند و گرفتار و جیب‌هاشون پر از خالی. آن‌قدر بزرگ شدم که بفهمم فردا یه روزیه مثل دیروز و پریروز و پس‌پریروز. باور می‌کنی که این‌قدر بزرگ شده‌باشم؟