او

بعضی وقتها بعضی چیزها دست ما نیست. مثلا ما چه بخواهیم چه نخواهیم بهار از راه می رسه. اگه می یاد قدمش به روی چشم. ولی کاشکی با خودش جز گل و شکوفه چیزهای دیگه هم می آورد. درسته که گل قشنگه و شکوفه بوی عطر و تازگی می ده ولی آیا مشکل همه انسانها همینه؟ وقتی او دلش پر غم و قصه است آیا چشماش ، صورتی گلها را می بینه....؟ به خدا نه... برای اون شکوفه بهاری با گل یخ زمستونی یکیه. نمی خوام بهار را محکوم بکنم . ولی تا کی بهار می خواد بیاد و حرف تکراری بزنه ؟ چشمهای خسته اون زن که الان چند ماهه که داره خونه من و تو را پاک میکنه تا بهار بیاد، بهارو نمی بینه. کی دل خسته اونا پاک میکنه؟ کی خونه کوچکش رو پاک میکنه؟ اصلا او خونه ای داره که کسی پاک بکنه؟

چشمای او دخترک گیس مشکی را می گم ، فقط باباشو پشت میله ها می بینه نه گل سنبل و ماهی . تو فکرش بهار نمی یاد . اون فقط می خواد میله ها هر روز لاغر تر و لاغر تر شوند تا باباش بتونه از لای اونا رد بشه و به خونه برگرده. نمی گم پول خوشبختی می یاره ولی اگه نباشه بدبختی می یاره. نمی گم کاشکی بهار با خودش پول می آورد. نمی گم قانون خوبه ولی بی قانونی سردر گمی یه.

کاشکی بهار باخودش قانون می آورد. قانونی که همیشه ، همه جا ، برای همه کس یه جور باشه. قانونی که یه چشمش کور باشه تا بتونه همه را یه جور ببینه ... اونوقت توی خونه همه عید بود و همه می تونستند بوی بهار را حس کنند و به شکوفه ها لبخند بزنند و دیگه اویی وجود نداشت.