سراب کوه

مثل کوه ایستاده و بعضی ها به او تکیه دادند و بعضی ها توی دامنه اش عشق بازی می کنند.رفتم بالا و بالاتر . اونجایی که آدمها کوچیک و کوچیک می شن. از اون بالا به پائین نگاه کردم. آدم ها مثل مورچه کنارش بودند. برگشتم به عقب نگاه کردم. پشتش خالی بود. کاغذی بود.به هیچکس تکیه نداده بود.

پ . ن :یکی از کارهای جوادی که توی سن 14– 15 سالگی انجام می دادم نوشتن شعر های خواننده ها در دفتری بود .الان که فکرش را می کنم نمی دونم چرا این کار را می کردم ولی می کردم.امروز موقع کار و فکر کردن داشتم به موزیکی از قمیشی گوش می دادم ( تعجب نکنید در شرکت ما موزیک گوش کردن امری عادی است و مدیران به تنوع در کار معتقدند)که یک دفعه هوس کردم متن شعرش را اینجا ثبت کنم .چون گاهی اوقات به دردم می خوره بدجور.

گریه کن گریه قشنگه

گریه سهم دل تنگه

گریه کن گریه غروره

مرحم این راه دوره

سر بده آواز هق هق

خالی کن دلی که تنگه.......

فکر کنم امروز باید من روی صندلی داغ بشینم.