قطار زندگی

قدم برداشتیم - پله اول - پله دوم – در یک واگن سوار شدیم – تیکتی در دست داشتیم – واگن 4– کوپه 6– سفری با هدف – مقصدی نا مشخص و زمان رسیدنی نامعین – وارد کوپه شدیم – در کوپه را بستیم – شروع یک زندگی – سوت قطار کشیده شد – در ابتدا حرکت آرام و سپس سریع شد – گاه می ایستد – کسی پیاده می شود – فراموش می شود – گویی به مقصدش رسیده – دیگری سوار می شود – قطار همیشه در حرکت است – چه بخواهیم چه نخواهیم – از کویر رد می شود – روزهای سخت زندگی – از دشت و چمن می گذرد – روزهای شاد و آرامش – از شب به روز می رسد – گاه چنان ترمز می گیرد که همه چیز به هم می ریزد – و چه زود به حالت اول بر می گردد – قطار می رود – در کوپه ما پنجره ای ست که راه عبور هوا و نور به آنجاست – من به هوا و نور نیاز دارم – او هم نیاز دارد – من انسان هستم – نفرین بر آنان که نور و هوا را از ما دریغ می کنند – از پنجره، انسانی در بیرون می بینم – دستی برایش تکان می دهم – لبخندی می زند – لبخند می زنم – این لبخند تغذیه روح من است – نفرین بر آنان که لبخند ما را محکوم می کنند – جرممان این است که فکرمان آزاد است –

قلم شکسته ام را بر می دارم و بر تکه ای کاغذ می نویسم : من هستم – من زندگی می کنم – با او با تو با همه – او هم زندگی می کند با من با تو با همه – من لبخند می زنم – دستش را می فشارم – این مسکن آرامش من است – کاغذم را به باد می دهم – سخن می گویم – من نیاز به سخن گفتن دارم – چون من هستم - ....

قطار زندگی همچنان می رود – و گاه من از پنجره ان به بیرون می نگرم – قطار زندگی پایان ندارد – ولی عمر من پایان دارد- می دانم روزی باید از آن پیاده شوم – روزی باید فراموش کنم و فراموش شوم – پس امروز که سوار بر او هستم – آنگونه زندگی می کنم که می گوییم باید بکنیم نه آنگونه که می گویند باید بکنید.