من از جنس چسب

چسبناک مثل چسب؛ گاهی این جنسی‌ام. نه مثل کاغذ، نه پَر و نه پارچه‌ی کتانی. به دل نمی‌چسبم اما دل، می‌چسبانم. حالا این «دل» به «دلی» باشد یا دلی که «د»الش از«ل»امش جدا شده‌ باشد. می‌روم بینشان بست می‌نشینم تا از رو بروند و به هم نزدیک شوند، هر چند دیگر «د»ال به خوبی روز اول به «ل»ام نمی‌چسبد، اما می‌چسبد. هرچه نزدیک‌تر شوند من له‌تر می‌شوم؛ راضی‌ام. چسب بودن این است. یک روز له می‌شوم بین دو جدا افتاده از هم، یک روز کلاه می‌شوم به سر زخم. زخم که التیام یابد کلاه از سر برمی‌دارند. تا زخمی دیگر و کلاهی دیگر.

دختری که می‌خواست دلش را به پسری دهد، ترس از شکستنش داشت. دلش را لای پلاستیک حباب‌دار گذاشت، من هم قول دادم که پلاستیک حباب‌دار را تنها نگذارم تا مبادا دل دختر بشکند. روز‌ها گذشت، دل دختر نشکست اما دل حباب‌ها زیاد شکست و من نمی‌دانستم به دلِ نشکسته‌ی دختر بچسبم یا به دلِ شکسته‌ی حباب.

---------------------------------

+ مطلب مرتبط از خودم «من از جنس کاغذ»

+ مطلب مرتبط از خودم «من از جنس پَر»

+ مطلب مرتبط از خودم «من از جنس کتانی»