بازم محکوم

تقریبا سال 75 بود که خودم را محکوم به تنهایی کردم.از اون زمان 10 سالی گذشت. به خوبی ... به بدی ... هیچ وقت دلم نمی خواد به اون دوران برگردم. هر بار که به نوشته های سن 20 سالگی سری می زنم دلم بد جور می گیره. توی سن 20 سالگی درک خوبی از اطرافیان و محیط و... نداشتم. مشکلم با محیط و اطرافیان این بود که به زبان و فکر بین المللی آنها حرف نمی زدم و فکر نمی کردم پس همیشه محکوم بودم. تقریبا 7 ... 8 سالی طول کشید تا تونستم چیزایی را اثبات کنم و مستقل باشم. الان چند سالیه به زبان خودم حرف می زنم و فکر می کنم . ولی هنوز گاهی اوقات احساس تنهایی میکنم. گاهی اوقات فکر می کنم توی این مدت شاید یه چیزایی بدست آوردم ولی در عوض چیزایی را هم از دست دادم که همون چیزا امروز دوباره منا به نقطه تنهایی رسونده. برای داشتن یه دسته گل زیبا فقط داشتن چند شاخه گل شرط نیست بلکه در کنار اون شاخه های گل بودن برگ های سبز و شاخه های تزیینی زیبایی دیگه ای به اون دسته گل می ده. ولی لازم و ملزوم هم نیستد.