پول، مدرک، ایران

یک تکه از موهای زن را، (تقریبا به پهنای دو بند انگشت) در دستش گرفت، شانه کرد و بعد ته شانه که مثل سیخ بود را از لابه‌لای موهاش رد کرد و یک در میان موها را از هم جدا کرد و رویشان مخلوط دکلره و اکسیدان مالید و مثل ساندویچ لای کاغذ آلومینیومی ‌پیچید که به‌ش می‌گویند « فویل». هر فویل قیمتش به قراری 2500 تا 3500 تومان؛ بسته‌گی به ارتفاع مو دارد. بعد از نیم ساعت مثل قارچ روی سرش از این فویل‌ها به تعداد 30 عدد سبز شد. چند ساعت بعد فویل ها را باز کرد. موهای بیچاره سفید شده‌ بودند. سرش را شست و سپس رنگش کرد؛ پلاتینی. یکی کاهی می‌پسندد و یکی پلاتینی و دیگری نسکافه‌ای به این مرحله می‌‌گویند « رنگ‌ساژ» کردن. کل پروسه‌ی مش کردن 4 ساعت است که جمعا آرایشگر روی موها 45 دقیقه بیشتر وقت نمی‌گذارد. با یک حساب سرانگشتی و نگاهی به نسوان نشسته در سالن که همه خواهان کله‌ی گورخری بودند متوجه شدم که« نادره جون» که فقط روزی 7 ساعت کار می‌کند که فقط با رنگ، قیچی، بند، شینیون، براشینگ، جون، قربونت برم، هانری زادوری، افشین و منصور سروکار داره درآمد یک روزش معادل درآمد 3 ماه من است با روزی 10 ساعت کار که فقط با TMSC25, Fault,Event,DCS,SI و رله‌‌ی 5 ولت که در بازار یافت نمی‌شود سروکار دارم. من منتظر بودم تا نوبتم شود تا از شر موهایم در این گرمای تابستان خلاص شوم.