«از کمال بلندپروازی
بر سپهر آشیانه می‌خواهم»
فاصله میان عروج تا هبوط
چون فرو افتادن مژگانت بر هم است
بهانه؟
پری شکسته و بادی ناخواسته
چون مست چشمانت گشوده
و دگر بار نیزکی به دل شوریده من رها کنی
باز پر پروازی یافته
و اوج می‌گیرم
تا بادی دیگر و زخمی نو
این بار اما؛
خواهم پرید
تا دشت آرزوهای دور
تا جایی که دیگر
تیر نگاهی در پگاهی سرد
بال و پرم نستاند
آسوده پرواز می‌کنم
به سمت خورشید
به جایی که
شفق را فلق نیست
با من پرواز کن
0 comments:
Post a Comment