یادت هست، عید آن سال‌هایی را که با تلویزیون جی‌وی‌سی سیاه و سفید که فقط دو تا کانالِ یک و دو داشت سال را تحویل می‌کردیم، چه صفایی داشت؟
دو تا انتخاب بیشتر نداشتیم؛ کانال یک یا کانال دو. نمی‌دونم چرا نسل ما همیشه دو انتخابی بودند، مثل انتخاب رشته ریاضی یا تجربی، مهندسی یا پزشکی. با وجود دلهره‌ی مشق‌ها و پیک‌های نوروزی، دیدن صدباره رابین‌هود، تام‌و‌جری و پلنگ‌صورتی باز لذت‌بخش‌ترین تفریح بود. حالا انتخاب‌ها بیشتر شده. هفت، هشت تا کانال وطنی و هزاران کانال ماهواره‌ای با کارتون‌های فضایی، فیلم‌های رنگ‌به‌رنگ، ولی حس دیدن نیست.
یادت هست، عید آن سال‌هایی را که 10 تومانی و 20 تومانی هنوز معنای خودش را داشت و 200 تومانی اسکناس رویایی بود؟
یادت هست، عید آن سال‌هایی را که موهای پدر از بدِ روزگار سفید نبود؟
پ.ن: لیبل این پست تقدیم به حاج واشنگتن عزیز که از سیاهی پست قبل گله‌مند شده بود.
0 comments:
Post a Comment